“Wat geloven mensen in Nederland dan?” Ik zit met mijn twee Ambonese neefjes op het Molukse eiland in de auto te wachten, als mijn 17-jarige neefje Risandro via Google Translate deze vraag op me afvuurt. Ik heb hem en zijn 10-jarige neefje Jhillian net uitgelegd dat in Nederland steeds minder mensen geloven. Haast ontgoocheld springen mijn neefjes op uit hun stoel. “Veel mensen in Nederland geloven nog wel dat er meer is dan we op dit moment weten, maar geven er niet langer een naam aan” leg ik uit. “Ze geven er geen naam aan? Dus ze noemen het geen God?” De nieuw opgeworpen vraag doet vermoeden dat mijn neefjes nog nooit over religieuze alternatieven hebben nagedacht. En dat is ook niet zo gek, want in Indonesië staat je godsdienst ook in je paspoort vermeld. “Hier op Ambon hebben we christenen, katholieken en moslims. Allemaal religies waarin één God wordt aanbeden” legt Risandro uit.
Waar we in het Nederlandse onderwijs onze eigen patronen en geloofsovertuigingen kritisch leren ondervragen en we daarmee ook onze eigen tradities uit het oog verliezen, wordt op het Molukse eiland Ambon nog volop vastgehouden aan afspraken die eeuwen geleden zijn gemaakt. Wat de Nederlandse kolonist hun voorouders destijds over het protestantisme (en de Portugese kolonist over het katholicisme) heeft geleerd, wordt nog altijd als waarheid beschouwd. En dat terwijl de Molukkers, voordat het protestantisme werd geïntroduceerd zo hun natuurlijke Goden aanbeden. Goden die vandaag de dag volledig zijn ondergesneeuwd door de Islam en het Christendom.
“Maar wat is dan de zin van het leven?” gaat Risandro verder. Nog altijd zitten de jongens op de achterbank rechtop in hun stoel. Deze scherpe analytische vraag doet me grinniken. Ik pak mijn Google Translate erbij en probeer in het Nederlands een goed antwoord te formuleren. “Dat is een goede vraag” zeg ik. “In Nederland lopen veel mensen met die vraag in hun hoofd rond. Daarom doen we ook allemaal maar wat in het leven en hebben we geen hoger doel dat we nastreven.”
De passagiersdeur slingert open. Het gesprek wordt abrupt onderbroken door het instappen van mijn nicht en haar twee dochters. De jongens moeten plaatsmaken. Als m’n neef de auto even later weer opstart is het doodstil op de achterbank. Toch kraken mijn hersenen nog volop door.
“Want wat is, zonder God, eigenlijk de zin van het leven?”
Geef een reactie