“Zijn jullie ook op zoek naar geluk?” Ik zit met beeldend kunstenaar Wiebe van Dingen op een bankje bij de Schaapskooi als mijn gesprekspartner twee nietsvermoedende wandelaars overvalt met zijn vraag. Hier in de kalme bossen van Hoog Buurlo voelt Wiebe zich op zijn gemak. “Ik kom hier graag” zegt Wiebe. “Op deze plek kom ik tot rust en doe ik inspiratie op voor nieuwe kunstwerken. Daarbij gebruik ik letterlijk elementen uit de natuur: van de boom gewaaide takken, wortels van door storm gevelde bomen en mooi gevormde stenen. Wat de natuur afstoot kan ik weer gebruiken in mijn werk en zo een ‘nieuw leven’ geven.”
Is het leven een zoektocht?
“Voor mij wel. Mijn zoektocht is een deel van wie ik ben. Toen ik vijftien was merkte ik dat ik andere keuzes maakte dan mijn ouders. Met alle respect voor hun keuzes, ambieerde ik andere dingen. Ik was wel gelovig, maar vroeg me sterk af waarvoor ik leefde. Er moest een moment van de waarheid komen; ik moest een keuze maken. In mijn zoektocht knielde ik neer op het mos en sprak ik een gebed uit: “God, het leven dat anderen leiden daagt mij niet uit, dit wil ik niet. Als U mij roept, zal mijn leven vanaf nu anders worden.” Daar, in het Groningse bos, voelde ik dat God tot me kwam en de Heilige Geest op me uitstortte. Vanaf dat moment wist ik dat ik niet meer hoefde te zoeken naar een ontmoeting met God. Hij was en is nog altijd bij me. In dat vertrouwen volg ik niet een vastgestelde route, maar mijn eigen weg.”
Heeft je ontmoeting met God die dag je geholpen in je zoektocht?
“Mijn ervaring in het bos heeft me ontvankelijker gemaakt voor Gods aanwezigheid en het horen van Zijn stem. In Matteüs 7:7 staat: ‘Bid en je zal gegeven worden; zoek en je zult vinden; klop en je zal opengedaan worden’. De betekenis die ik hieruit haal is dat je soms moet gaan, zonder dat alles al vastligt. Op mijn 17e voelde ik me geroepen om vrienden te bezoeken op Ameland. Ik had alleen geen geld om er te komen, dus besloot ik te liften. In Holwerd, net voor de lange pier, kreeg ik een lift tot de boot. Toen we bij het kaartjesloket aankwamen, wilde ik uitstappen, omdat ik geen geld had voor de overtocht, maar de mensen met wie ik meereed zeiden dat ik moest blijven zitten. Zij voorzagen in de oplossing en betaalden, zonder enige aarzeling, mijn kaartje. Dankzij hen kon ik mijn vrienden bezoeken. De les: zoek niet naar geld, maar naar een weg om te gaan.”
Is die weg altijd even zichtbaar?
“Eerlijk gezegd niet. In hetzelfde jaar dat ik die ervaring in het bos had was ik aanwezig op een jongerenbijeenkomst met andere gelovigen. Op een gegeven moment zei de jongen naast mij: ‘Ik heb dit nog nooit meegemaakt, maar ik wil met je delen wat ik in gedachten krijg. Volgens mij wil God iets tegen je zeggen. God gaat je een kleinood geven en dat kleinood zal God eren, hem bekendmaken en de wereld overgaan.’ In eerste instantie geloofde ik er helemaal niets van. Waarom zou God iets via hem tegen mij zeggen? Ik legde de boodschap naast me neer, ook omdat ik het te druk had met andere dingen. Tot zo’n tien jaar later het besef groeide dat God misschien toch gesproken had. Ik legde mijn twijfels hierover in een gebed, waarna ik langzaamaan het besef kreeg dat ik naar het Rijksmuseum moest. Ik had niets met kunst of musea, maar ik leerde te vertrouwen op de stem in mijn hart. Het idee van een kleinood bleef resoneren. Eenmaal in het Rijksmuseum bekeek ik ieder object met een soort ingebouwde antenne, in de hoop dat iets van binnenuit herkenning gaf. Maar waar ik ook keek, er gebeurde niets. Ik was moe en wilde naar huis. Ik liep richting de uitgang tot een suppoost me ineens aansprak: ‘Meneer, heeft u de gebedsnoot gezien?’ Ik wist niet wat ik hoorde. De hele middag was ik in gebed geweest en ineens stelt iemand mij een vraag over ‘gebed’. En daar was het: een moment dat de hemel de aarde raakte. Juist op het moment dat ik er niet langer naar zocht vond ik het: een kleine houten bol die kon worden opengeklapt met binnenin een gedetailleerde houtsnede van de geboorte en kruisiging van Jezus. Het evangelie van begin tot het eind in een notendop.”
“Zoek niet naar geld, maar naar een weg om te gaan.”
Zoek en je zult vinden en dan vind je het als je niet langer zoekt. Is dat niet frustrerend?
“Dat lijkt zeker frustrerend en eigenlijk ook heel verdrietig, zeker als je je zoektocht als je eigen verdienste beschouwt. Zo van: ik doe zo m’n best, ik verdien eigenlijk een beloning. Maar zo werkt het niet. Mensen laten zich niet afleiden van hun diepe behoefte om iets te vinden wat hun vrede geeft. In die zin moet je zoekende mensen de tijd en ruimte geven om hun hoofd te stoten en tegen muren laten lopen. Ze moeten eerst ontdekken dat het vinden niet komt door hun eigen inspanningen. Dit soort zoeken gaat om de bevrediging van de geestelijke honger; een openbaring over wat genade is. Door eerlijk te zijn kun je je openstellen en vragen: God, kunt U me de weg niet wijzen?”
Eenmaal thuis besloot je je eigen versie te creëren van de gebedsnoot: een houten noot, een reisaltaar, waarin de drager zijn ‘nood’ kan schrijven. Vormt dit het antwoord op de vraag die je als 16-jarige aan God stelde?
“De vraag die ik aan God stelde was het begin van een totale transformatie die overeenkomt met de uitleg die je vindt in Johannes 3:5: ‘Je moet opnieuw geboren worden.’ Daar in dat Groningse bos werd Gods leiding in mijn leven realiteit. Het is één van de vele antwoorden. Mijn leven is zo afwisselend en vol uitdagingen, doordat ik blijf vertrouwen op Zijn leiding en voorziening. Sommigen krijgen een leuk idee en gaan ervoor. Ik krijg ideeën door te luisteren naar God en groei erin om er, soms pas jaren later, uitvoering aan te geven. Het maken én delen van de gebedsnoot zie ik als mijn roeping. Niet als een verplichting, maar als een vorm van vrijwillige dienstbaarheid aan God en aan mijn naasten. Als je een dienstbare houding hebt, zoek je het goede voor een ander.”
“Meneer, heeft u de gebedsnoot al gezien?”
Wat heeft het maken én delen van de gebedsnoot je gebracht?
“Vooral verbinding. Zowel met mezelf als met de ander. Het maakproces is voor mij een vorm van introspectie. Tijdens het zagen en schuren kijk ik naar binnen en onderzoek ik wie ik ben, waar ik sta en welke weg ik bewandel. Of zoals in Psalm 1 staat geschreven: ‘…die zijn vreugde vindt in de wet van de Here en Zijn wet dag en nacht overdenkt’. Die vreugde vind ik in ontmoetingen als ik met mijn gebedsnoten op een markt sta. Gisteravond verscheen een vrouw aan mijn kraam. Ze las mijn toelichting bij de gebedsnoot en vertelde me dat haar dochter op de dag van haar geboorte een hersenbloeding kreeg. ‘Ik kon niet boos zijn. Ik kon niet blij zijn. Ik kon alleen maar bidden. Here help!’ vertelde ze. ‘De medische wereld kon niets doen en nu staat ze hier als gezonde levenslustige puber.’ Op zo’n moment luister ik met m’n hart en kijk ik voorbij wat m’n ogen zien. Wanneer mensen zich veilig voelen en hun hart openen, geef je niet alleen wat, maar ontvang je ook. Dat delen én begrepen worden is voor mij de definitie van geluk.”
Heb je nog een boodschap voor een ieder die zoekt in het leven?
“Op reis gaan betekent dingen achterlaten en openstaan voor het nieuwe. Reizen laat je loskomen van je denkbeelden en leidt je naar de waarheid. Of zoals Jezus zegt: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven.’ Vraag Hem om richting, lees de bijbel en begin in het boek Johannes.”
Geef een reactie